Het moest er een keer van komen

Iedereen die ik ken is er al lang mee begonnen. Veel mensen zijn echt verslaafd, die functioneren niet meer zonder. Sinds de middelbare school wordt het me voortdurend aangeboden. Ik weigerde altijd, want het staat me tegen. Die zieligerds met ontwenningsverschijnselen als ze een keer zonder moeten, zo wil je toch niet worden?

Nu ben ik er toch aan begonnen. Ik ben gezwicht.
Het kon niet langer zo. Het was niet de sociale druk. Nee, ik had het nodig.

Op een woensdagmiddag zat ik op kantoor. Op het verlaten, kleurloze kantoor waar ik nu werk. Ik keek naar mijn beeldscherm.. plotseling schrok ik. Ik had zitten SLAPEN! Het was maar een minuutje, maar toch. Dit was het teken. Het kon zo niet langer.

Ik moest koffie leren drinken.

Ik vind het een raar goedje, die koffie. Het is waterig. Het ruikt als een soort chocolademelk, maar smaakt naar mislukte thee.
Bij de eerste slok trek ik een gezicht alsof ik vieze paardenstal binnenkom.
Suiker, er moet suiker in.

Beter, maar nog wel waterig. Er moet melk bij, want cappuccino lust ik wel. Er is geen melk, wel creamer. Koffiemelkpoeder dus. Ik deed voorzichtig een half zakje creamer in mijn Haagse bakkie.

Heb je als kind wel eens kattebrokjes gegeten? Nou, zo heb ik mijn koffie-met-creamer-experiment ervaren. Een goed idee in theorie, maar het blijkt heel goor te zijn. Volgens mij is koffiemelk eigenlijk bedorven melk, maar dat weet niemand.

Ik houd het bij koffie met suiker. Mijn koffiedrink-gezicht wordt elke dag iets ontspannener. In een week ging het van de ‘Wat-zeg-je-nou-heb-je-een-soa?’-uitdrukking naar de ‘dus-je-had-slecht-weer-op-vakantie’-uitdrukking.

(probeer het maar even voor de spiegel, dan snap je wat ik bedoel)

Koffie is nog meer sociaal geaccepteerd dan alcohol. Mensen drogen uit, gaan zweten en worden afhankelijk van het rare prutje. Al na een paar koffieloze uurtjes krijgen die junkies hoofdpijn. Ik vind het zwak. Mochten we er ooit achter komen dat koffie ziekteverwekkend is, dan moeten we met z’n allen in rehab. Reken maar dat zoiets de economie helemaal om zeep helpt.

Af en toe ga ik naar de Coffee Company voor een Kaneel-Latte. Dat is geen koffie meer, dat is een grote mok gelukzaligheid. Warm, zoet, met echte melk: het is de warme variant van een Magnum. Ooh.. het moment dat ik die mok (maat bloemenvaas) aan mijn lippen zet. Dan bestaat de rest van de wereld niet meer. Ik zou echt therapie nodig hebben als de Coffee Company ooit failliet zou gaan. Dat overleef ik niet.

Ik MOET er vandoor, het water loopt me in de mond.

Wat zeg je? Klinkt als verslaving?
Damn, nu is er geen redden aan.
Ook ik kan de economie niet redden als de koffiekraan dichtgaat.

Tijd voor een gedoogbeleid. Of een koffieverbod? Ik ga naar de coffeeshop, zij hebben er vast ideeën over.