Het heeft jaren geduurd. Jaren van volhouden, proberen, afspreken, hoop krijgen en dan weer in huilen uitbarsten. Het leek niet voor mij te zijn weggelegd. Natuurlijk kun je zonder, maar het is toch prettiger als je er wel een hebt. Ik was de laatste van alle twintig kleinkinderen die er nog niet aan was begonnen. Iedereen zei: “Je lijkt er nog niet zo’n interesse voor te hebben”.
Ik begon hoopvol, maar na anderhalf jaar zei E., de Hagenees met een matje en tattoos: ‘Dit wordt niks’. Maar goed ook, ik was vaker nerveus en gefrustreerd dan ik er plezier van had. Het was bijna masochistisch, zoals ik elke week weer met hem afsprak en compleet overstuur terugkwam.
Een vriendinnetje van dansles gaf me het nummer van H., een Turkse vriend van haar. Met H. durfde ik het wel aan. Hij was heel ontspannen. Zo ontspannen dat ie vertelde dat ‘ie zin had in de vakantie, wanneer zijn vrouw weg was en hij lekker vreemd kon gaan. H. kreeg me zover dat ik het een keer probeerde. Het was een ramp, ik was er toch niet klaar voor.
Ik was er nogal kapot van, totdat een vriendin me vertelde over R. Zij had hele goede herinneringen aan R. Hij had humor en gaf haar het gevoel dat ze alles aankon. Bel hem maar, zei ze. Dat deed ik en het was lachen met R. Elke week ging het beter. En ik durfde het aan, ik ging ervoor. R., de gezellige Surinamer die zeven kamelen bood om met me te kunnen trouwen, gaf me het vertrouwen dat het zou lukken. Die poging mislukte. Ik was er bijna aan toe, maar nog niet helemaal.
We zijn drie jaar, geld voor drie luxe vakanties en drie mannen verder. Maar nu heb ik hem, alweer bijna een jaar. Na alle zenuwen, teleurstellingen en frustraties heb ik.. een rijbewijs.
Niemand neemt hem me meer af. Hoewel… autorijden gaat bij mij altijd gepaard met drama.
Gelukkig heb ik nu een relaxte vriend naast me zitten, in plaats van zo’n vage rij-instructeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten