Sausjes en soesjes

Sebastiaan is mijn maatje van twaalf.
Hij heeft ADHD.
En veel games.
En heel veel energie.
En een ENORME eetlust.

Om zes uur haal ik hem op. Hij heeft soesjes meegekregen van zijn moeder. “Het zijn er twaalf, dus ik mag er zes!”, heeft meneer alvast uitgerekend.
(Realistische wiskunde, heet dat. Hij weet ook precies over hoeveel dagen de vakantie begint.)

We gaan pastasalade eten bij mij thuis. Sebastiaan mag de dressing maken, want dat is niet gevaarlijk. Vrolijk gooit hij kruiden, pepers en knoflook in de olie. Hij betwijfelt zelf al of het nog eetbaar zal zijn..
Wanneer ik de salade heb gemengd, gooi ik het goedje er doorheen. Goed husselen en opscheppen maar. Ik neem een hap… en het smaakt goed! Sebastiaan vindt het ook lekker. Hij heeft nog niet eerder dressing gemaakt.
“Ik proef mijn saus wel, maar ik zie hem niet!”

Na anderhalf bord zit ie vol. 15 seconden lang. Dan vindt ‘ie dat we wel aan de soesjes kunnen beginnen.

We kijken Chicken Run , een geweldige animatiefilm. Hij wou liever Netwerk kijken maar ik kan hem niet altijd zijn zin geven, toch? Ik ben maatje geworden om ongegeneerd kinderfilms te kijken en te snoepen, met een kind naast me als excuus.
Ik zit helemaal in het verhaal van de film. Drama! Een soort kippen-concentratiekampfilm met bloedstollende scènes. (Hannibal doet me niks, maar toen die kip boven het hakblok hing… slik) “Jij mag er nog 3 en ik mag er nog 1”, hoor ik naast me. Ik kijk opzij en zie een blik gefixeerd op de soesjes.

Al voetballend met flessendopjes en ingedeukte blikjes (straatvuil is super!) zijn we zo weer bij hem thuis.
Sebas gaat maar gauw naar binnen.
Hij heeft honger.


www.vitalisdenhaag.nl