Zondagochtend kwart over tien fietste ik door de regen.
Ik had ook in bed kunnen liggen.
Of dombo-tv kunnen kijken in mijn ochtendjas. Met chocoladecruesli.
Maar ik was vastbesloten. Ik ging het honkbalteam van A. aanmoedigen. Ik zou ze naar de overwinning gaan schreeuwen. Wauw, wat lief van mij, dacht ik al fietsend.
Honkbal is een sport voor echte mannen. Stoere kerels die niet malen om een blauwe plek door een snoeiharde bal, of ontzettende spierpijn. Mannen die bereid zijn elkaar af te maken op het veld.
Dacht ik.
Ik was net de dug-out binnengestapt (“Hoera, een supporter!”) toen de wedstrijd werd stilgelegd. Vanwege de regen.
De wedstrijd ging gelukkig weer verder. Nou ja, bij de pitcher en de catcher dan. A. stond achterin (outfield heet dat) klaar om ballen te vangen. Die kwamen er vrijwel niet, want zo goed werd er niet geslagen. Hij was een mannetje in de verte.
De slagmannen leken minder snel te lopen dan anders. Er werden ook weinig slidings gemaakt. Ze liepen nogal voorzichtig, eigenlijk. Wat bleek?
ZE WILDEN HUN KLEREN NIET VIES MAKEN.
Serieus.
Ik citeer: “Mijn moeder gaat me vermoorden!”
“Straks mag ik niet mee in de auto”
Ik maak me zorgen om deze jongens. Echt.
Ze hebben weer dik gewonnen, dat wel. Maar mijn cheerleader-outfit haal ik voorlopig niet uit de mottenballen. Wat een watjes.
A. zat wel onder de modder en gravel. Hij mag dus blijven.
En mocht je het je afvragen: hij wast zijn kleren zelf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten