Dagje Amsterdam met mam

Als echte van der Zee moet je in Amsterdam geweest zijn, vonden mijn moeder en ik. Daar komen mijn voorvaderen tenslotte vandaan, de mannen die Nederland rijk hebben gemaakt door andere landen uit te buiten. De zeemannen die bij terugkeer in Amsterdam hun lading kwijt konden bij handelaars en bij de gezellige dames op de Wallen. Daar ben je toch trots op.

We zagen deze ‘helden’ in Madame Tusseaud’s, waar de vaderlandse geschiedenis eerst kort wordt uitgelegd met poppen. Na de schilders en scheepsvaarders kwamen de piraten. Dit was een donker, stil gedeelte van het museum...

Ik zei tegen mijn moeder: “Volgens mij gaan ze ons nu laten schrikken”.
Mijn moeder vroeg zich net af waarom we vooraan stonden, toen..
“Wraah..!” er sprong een jongen met eng haar en lelijke handen op ons af.
Mijn moeder schrok zich wild en ik was, ondanks mijn voorspelling, ook een beetje zenuwachtig.

Als onverschrokken zeevrouw liep ik voorop, langs spiegels en door donkere gangetjes. Mensen volgden mij niet meteen. ‘Het zijn acteurs El, kom op zeg’, dacht ik. ‘je weet al dat ze gaan schreeuwen.’ Ik sjokte verder, keek naar de piratenlijken alsof het paspoppen waren en begroette de ‘levende piraten’ met een tamelijk vaste stem: “Hallo.”

Dode, halfdode, en veel te dode piraten sprongen op ons af, schreeuwden vanachter hun tralies en raakten ons soms bijna aan (.. ik scheet bagger, maar no way dat ik dat zou laten merken).

Direct na deze kermisattractie kwamen we in een verlichte zaal en zagen… Balkenende. Glimlachend achter een bureau. “Waah!!”, dat is pas eng. Die prodentsmile van onze Harry (Doof)potter. We zetten elkaar op de foto met regeringsleiders als Churchill, Wim Kok en George Bush. Sommige wassen beelden zijn echt goed gelukt, die herken je meteen. Andere zijn uit de kluiten gewassen Barbies, je verwacht een enorme roze verpakking te zien liggen.





Bij film- en muzieksterren werd het iets lastiger voor mama. Brad Pitt? Ja, dat klinkt wel bekend... Ik kroop in bed met Robbie Williams, jamde met Bob Marley, zong met Freddie Mercury en gaf Justin Timberlake een kusje. Mijn moeder legde dit alles vast op foto. Ze had geen idee wie deze mannen zijn, voor haar hadden het net zo goed zwervers kunnen zijn. Of erger nog: Nick en Simon. Ze was wel blij dat ze het goede knopje op de fotocamera kon vinden.




Maar Eddie Murphy was er ook. Die ken je toch wel, mam. “-Ja, van die grappige films. Four weddings and a funeral?”
Eddie glimlachte breed en ik ook. Mijn moeder ging op de foto met Elizabeth Taylor. Die had ik weer niet herkend. Andre van Duin was er ook, die is van hetzelfde bouwjaar als mijn moeder dus dat was een kiekje waard.





Je bent pas echt bekend als er een wassen beeld van je wordt gemaakt. Dat geldt voor de zeemannen uit de geschiedenis, voor filmsterren, topsporters en artiesten. Voor Gandhi en voor Doutzen Kroes.

Nederland is echter niet meer wat het geweest is. De nieuwste poppen zijn van..
Jan Smit..
En K3…
HALLOO!! Zijn er geen ECHTE topartiesten meer? Moeten die palinggerookte volkszangertjes en overaged-barbies-min-1 de nieuwe generatie artiesten vertegenwoordigen?

Ik denk dat ik ook maar ga varen. Op ontdekkingsreis naar een land met knappe topartiesten.

Ik ben echt niet bang voor piraten hoor.
Heus niet.

Ouwe zak

In de trein las ik de Spits. Niet spitsvondig, eerder stompzinnig. De Stomp: het krantje voor bijna-wakker Nederland. Het geeft niet dat de bijschriften bij foto’s niet kloppen, de horoscoop niet is ingevuld, de columns slaapverwekkend zijn. Bijna-wakker Nederland leest de spannende koppen over misdaad en een bijen-attack op Nick&Simon en denkt: zo, nu ben ik weer bij. We maken wat mee zeg, in Nederland.

Echt wakkere lezers schrijven naar Spits over de verontrustende toestand waarin ons landje verkeert.

Ella Shant uit Amsterdam stelt onrecht aan de kaak. ‘Ongelovige minder recht dan gelovige’ Ik wil bijna 0900-AMNESTY bellen, maar dan lees ik verder.

“(..) zo mag een kroeg een man in korte broek weigeren als de eigenaar vindt
‘dat die kleding het imago van zijn zaak schaadt.’ Maar als hij dat van een
hoofddoek vindt, mag hij die niet weigeren. Want: een religieus kledingstuk.”

Ach mevrouw Shant, wat vreselijk. Wij ongelovige kortebroekdragers worden zwaar benadeeld. Onze voorvaderen hebben keihard gestreden voor het recht op het showen van harige melkflessen. Die Hollandse trots is toch ook bijna een religie?
En die hoofddoekjes komen overal maar binnen, schandalig.

Opgelucht stap ik uit in Nijmegen. Ik kan ga aan het werk, een filmworkshop met een tweede klas. Stoere jongens en giechelmeisjes doen proefjes en maken daar een filmpje over. Filmen doen ze namelijk niet alleen bij happy slapping en comazuipen, wakker Nederland. Ze maken ook filmpjes die niet onder doen voor de gemiddelde Klokhuis-uitzending.

Tevreden loop ik terug naar het Nijmeegse stationnetje. Ik ga zitten op een bank en open een blikje cola. Op het perron tegenover mij zit een meneer van middelbare leeftijd. Opeens schiet de cola in het verkeerde keelgat.

Zag ik dat nou goed?
Nee toch?
Nog een keer kijken, wat heeft die man op schoot?
WTF!! Die man heeft een korte broek aan… ZONDER ONDERBROEK!
Ik wil niet kijken, maar hij zit recht tegenover mij.

Ik bestudeer het blikje. Wat zit er allemaal in cola? Ingredienten.. hij is linksdragend..NIET KIJKEN.. goh veel suiker in die cola zeg..zijn zak is groter dan zijn.. NIET KIJKEN!.. cafeine dus… HIJ KRABT AAN ZIJN ZAK GATVER!!! Ik kijk naar beneden, graai ondertussen mijn agenda uit mijn tas en blijf deze bestuderen.
Minutenlang.
Eeuwenlang.
Pfieuw.. de trein staat er. Eindelijk.

Mevrouw Shant, er is een reden waarom sommige mannen in korte broeken uit de kroeg worden geweerd. Die heeft niets met discriminatie te maken. Wel met ondergoed. Brr.

Leerlingen, ik weet dat je het gaat vragen en nee: ik heb het niet gefilmd.

Zomerdilemma

Sommige keuzes zijn cruciaal voor het verloop van de komende zomer.
Belangrijker dan je keuze bij de Europese verkiezingen.
(we zijn een klein landje)
Belangrijker dan de keuze van de strandtent die jouw ‘stamtent’ wordt deze zomer
(wat een onzin, gewoon neerploffen waar het leuk is)
Belangrijker dan het kiezen van je toetje.
(als de vakkenvuller tegen sluitingstijd de dweil tegen mijn voeten duwt, pak ik toch maar de tiramisu. Nee wacht.. de chocolademousse!)

Een heel weekend heb ik alle opties overwogen met N., een geweldige adviseur. Zonder hem zou ik er echt niet uitkomen.

Wat voor schoenen moet ik aan deze zomer?!
Die eeuwige laarzen moeten nu echt uit.

Optie 1: Birckenstocks.
We hebben vanaf terrasstoeltjes geconstateerd dat zeker 20% van de bevolking Birckenstocks draagt. Eerst de verpleegsters, toen de lesbo’s, nu iedereen. Het verspreidt zich sneller dan de Mexicaanse griep.
Dit gaat niet helemaal aan mij voorbij, ik heb die ‘slippers met kapsones’ onlangs gepast. Draagsters van het Birckenstockvirus hadden geweldige verwachtingen bij mij opgeroepen. Een stap in de slipper en dan zou ik in een sprookjeswereld terechtkomen, waar eelt was verbannen naar een kerker en blaren waren gedood met een dolk. Mijn voet zou landen in een zacht voetbed, en alleen de kus van een prins zou mijn voet uit de Birckenstock kunnen krijgen. Eindelijk ging ik passen…

Geen dansende elfjes, geen twinkelende sterretjes..

Het was een slipper.
Met een iets beter voetbed, ok.
Maar het bleef een Birckenstock. Brrr-kenstock. Klinkt als een gezette verpleegster met knot en dik montuur, die met de po komt aanzetten.

Optie 2: Allstars
Leuk, die Allstars! Gympen lopen best lekker, maar iedereen heeft ze al. Bovendien zijn ze warm. Je hebt ze wel ECHT in alle kleuren. Zelfs rood-wit geblokt. Voor als je in het pannenkoekhuis gaat eten. Moet je wel Mr. Yummy meenemen als accessoire.

Optie 3: Pumps
Pumps zijn open, lekker zomers. De helft van de pumps heeft echter hakken waar je hoogtevrees van krijgt.
De andere pumps zijn netjes. Echt netjes. Die draagt de gemiddelde Libelle-lezeres ook. Daar wil ik niet mee geassocieerd worden.

Schoenen vormen een wezenlijk onderdeel van je imago. Let maar eens op: mensen hebben ALTIJD schoenen aan die bij ze passen.

Zakelijke types hebben kakschoenen,
stoere mensen hebben grote, kleurige sneakers,
bevallige dames zwenken uit op sexy hakken
en mensen die helemaal de weg kwijt zijn, dragen Crocs.


Optie 4: Peeptoe-schoenen
Schoenen waar je teen doorheen komt (niet omdat je een ouwe zwerver bent).
Schoenen met een gaatje voor je teen. Er kunnen geen pantysokjes in, maar ooh wat zijn ze leuk. Onlangs paste ik een paar met Y.
“OOH! Wat heb je GEDAAN!” Grote ontzetting bij Y. Alsof ik een gehandicapt hamstertje had vermoord. Wat was het geval: ik had mijn teennagels mishandeld. De avond ervoor had ik mijn schoenen met grote kracht uit gekregen: mijn teen bleek met nagellak vastgeplakt aan de schoen. Mijn tenen zagen er inderdaad uit als een slagveld.

Nooit meer goedkope nagellak en WACHTEN totdat het echt droog is, was Y’s advies.
Ik haat teennagels lakken. Binnen lijntjes kleuren was nooit mijn sterkte punt. Ik moet mijn tenen altijd met remover van elkaar losmaken als ik klaar ben. Maar ik heb het overgedaan en het is gelukt.

Uiteindelijk heb ik gekozen. Witte peeptoe-schoenen. Want het klinkt vrolijk: kiekeboe, hier is mijn teen. Ze zijn niet netjes, niet hip, niet stoer, wel wat voor mij.

Pff.. dat dilemma is opgelost.
Ik kan onbevreesd naar buiten, zonder belaagd te worden door de Modepolitie.
Bedankt N en Y, nu kan ik weer rustig slapen.

XL on air

Zaterdagochtend bij Y. in Amsterdam. 6.45. De wekker ging.
Huh? 6.45? Dan horen we net IN bed te liggen.
Ik ging uit bed. Op deze Heilige Uitslaapdag.

Waarom? vroeg ik me af, toen ik als uitgewrongen moppersmurf de douche inslofte.
Toen het water mijn hersenen wakker masseerde, wist ik het weer: iemand had me een onweerstaanbaar aanbod gedaan. Er was mij een lekker ontbijtje beloofd.

Dat mocht ik om 08.00 komen opeten in de studio van FUNX Amsterdam.

FUNX is een radiozender voor hippe randstadjongeren. De studio heeft felle, frisse kleuren. De presentatoren zijn vrolijk en verrassend wakker. Overal staat hun slogan ‘Welkom bij jezelf’.
Daar kwam ik aansloffen in mijn kloffie-van-gister en zonder make-up. Ik was pas welkom bij mezelf na een kop thee.

Ik begon lekker te ontbijten. Maar het was de bedoeling dat ik ook wat ging vertellen. Na een fijn muziekje flitste het On Air-bordje aan. Ik zette snel mijn koptelefoon op, mijn thee aan de kant en verslikte me half in een pistoletje.

We praatten over mijn nieuwe project YOUrope Reporters, waarbij leerlingen filmpjes maken over Europa. Ze maken bijvoorbeeld een clip voor het Eurovisie Songfestival. Lachen toch? Ik verheug me nu al op de filmpjes. Pruiken, Galajurken, Lederhosen .. die leerlingen kunnen zich helemaal uitleven. Nog eens iets anders dan een hoofdstuk uit de Geo Geordend.

Leerlingen vinden het zo leuk om filmpjes te maken, dat ze regelmatig vragen: “Wat voor school moet je doen om editor te worden?”, gevolgd door “Wat verdient een editor?”

Kiss me Thru the Phone wordt gestart en ik werk mijn yoghurtje naar binnen. Een keurige NOS-presentatrice zat onlangs dit 'rapper met grote-ketting-nummer' mee te zingen, vlak voordat ze het nieuws op FUNX ging lezen. Hilarisch om te horen natuurlijk, een Eva-Boobies!-Jinekmomentje. Even verrassend als mijn keurige moeder (50+, slank, vrouwenbeweging), die boeren kan laten als een tokkie.

We babbelden verder over de filmwedstrijden op http://www.youngreporters.nl/. Moeilijk zeg, radio. Je moet alles in een keer goed zeggen, ook als je ondertussen bedenkt dat je al drie keer ‘eeh’ hebt gezegd in een zin. “Ze maken bijvoorbeeld eeh..” –he shit, doe ik het weer! Ik besefte hoe zinloos het is om met je handen te praten op de radio. Maar ik bleef druk gebaren.

Fernando startte weer een track en vroeg me mee te zingen. “Deze ken je wel, toch? Haha. Dit is een auditie”. NO WAY! Gebaarde ik naar hem. Praten op de radio is al lastig voor mevrouw niet-lullen-maar-schrijven, maar zingen…

Dan hadden ze me op z’n minst een champagnebrunch moeten aanbieden.
Geserveerd door McDreamy.
Of liever een nieuwe identiteit en een emigratieticket. Met mijn stemgeluid...

Wil je mijn ‘eeuhs’ tellen? Horen hoe ik klink op de radio?

(hint: denk aan Juffrouw de Mier met zuurstoftekort.) Dat kan hier!

XL

Hotel XL

Ik heb altijd gedacht dat het vreselijk was.
Je ruimte delen, je spullen delen..
Ik wilde mijn ijs al niet delen toen ik klein was. “Ik wil een ijsje met mezelluf!” riep ik uit, van achter een ijscoupe waar ik amper overheen kon kijken.

Na zeven jaar studentenhuizen ben ik superblij met een huisje voor mezelf.

Alles is zoals ik het wil hebben:
- een keuken zonder ongedierte,
- er is altijd toiletpapier,
- geen huisgenoten die ’s nachts dronken binnenvallen,
- een balkon waar je alle buurkatten in de gaten kunt houden,
- een douche die hetzelfde effect op je rug heeft als een thais massagevrouwtje,
- een woonkamer waar je nog 4 logés kunt hebben,
… kortom, een paradijs.

Sinds een week heb ik een gast in mijn huis. Het is A, zijn nieuwe huis is nog niet helemaal klaar.
Hij heeft geboekt in het pittoreske hotel El.
Ik weet niet precies voor hoe lang.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het lijkt een beetje op … samenwonen.
(Er loopt een rilling over mijn rug terwijl ik dit typ, ik kijk een beetje verschrikt.)

In mijn appartementje liggen nu scheerspullen, mannendeo en een grote sporttas.
’s Avonds laat komt mijn gast moe binnenvallen. We kletsen bij en dan doet ‘ie nog een beetje werk. Ik kan rond die tijd alleen nog maar dombo-tv kijken. De roddels uit Shownieuws kan ik niet volgen, het enige dat me bijblijft zijn de vreselijke outfits van de presentatrices. Dat A. dan nog creatieve concepten kan bedenken, is me een raadsel.

’s Ochtends zet ik een ontbijtje klaar en als ik uit mijn werk kom, ruim ik een beetje op. Ik doe boodschappen voor twee en ik heb zelfs ruimte voor hem gemaakt op mijn toilettafel. En ik moet iets bekennen…

Ik vind het leuk.
Echt.

Ik heb me nog niet een keer aan hem geërgerd. Ik heb onlangs zelfs een paar van zijn kleren gewassen.
..
Slik.
Ik lijk mijn moeder wel. Dat doe ik niet weer.
Ik ben er om hem uit zijn slaap te houden, niet om hem in te stoppen.

Het is gezellig zo. Hij mag nog wel even blijven, mijn gast uit kamer 1.


… maar no way dat ik m’n toetje met hem ga delen.