Mmm... jazz

Heb je dat wel eens als je uit eten bent? Dat je geen gerecht kunt kiezen omdat je alles lekker vindt? Dat je eigenlijk van alles een beetje wilt proeven?

Ik heb dat ALTIJD. Niet alleen met eten, maar ook met muziek. The Hague Jazz was daarom een uitkomst: een jazzy hapjesbuffet om je vingers bij af te likken.

Het begon met The Syndicate, jazz met grote trommels, fluitjes en samba-gekkigheidjes er doorheen. Dit wordt fusion genoemd: een mooi woord voor een mix van muziekstijlen uit de hele wereld. Een soort ratatouille, maar dan met een exotisch smaakje.

Van de ratatouille gingen we naar Lavalu. De naam klinkt als een karamelmousse met slagroom, sommige liedjes klonken ook zoet. De zangeres heeft van dat hippe playmobilhaar en ziet er artistiek uit. Dat mag, want ze heeft een geweldige stem. Wat Lavalu leuk maakt, is de band. Wanneer de drummer en de trompettist losbarsten is Lavalu echt lekker. Steeds meer mensen gingen op de grond zitten, chillen bij die dromerige dessertliedjes.

Heel anders was het bij de Tiny Little Bigband. Deze heren zijn gezellig, de bitterballen voor op je verjaardagsfeest. Trompetterende mannen met goeie stemmen, die van elk liedje een bigbandversie kunnen maken. Wonderwall (Oasis), Jump (Van Halen); alles komt eruit in een vrolijke parappapaa-versie die iedereen meezingt.

Maar ooh.. het werd helemaal feest met Kyteman’s hiphoporkest. Kyteman ziet eruit als je slungelige buurjongen, type Bjorn-Borg-Bouwvakkersspleet met petje scheef op z’n jonge koppie. We zien hem maaien met z’n armen als de violen aanzwellen, de cello begint en hij laat de trompetten invallen.

Dit muzikale supertalent gooit heerlijke hiphop door het strijkorkest heen. Grote rappers met oversized slaapzaktruien doen de ruitenwisser-armzwaai tussen strijkers en koperblazers.

Het publiek gaat helemaal los. De combinatie is verrassend lekker: zoals pindakaas en jam. Of chocolade-cheesecake. Een meesterbanketbakker is ‘ie, de Kyteman.

Uitbuikend op een fatboy snoepten we nog wat mee van Magnus Lindgren’s batucada-jazz.

Jazz van heren die eruit zien alsof ze nauwelijks 10 uur daglicht over afgelopen winter hebben meegepakt, en ook geen stamppot met zweedse gehaktballetjes hebben gegeten. Een exotische dame vrolijkt het geheel op. Ze ziet eruit alsof ze drankjes met parapluutjes verkoopt, maar wat ze doet is ontzettend goed drummen. Een lekkere cocktail om de avond af te sluiten.

De volgende ochtend heb ik zitten twijfelen: fusionjazz als onbijt? Of meteen maar een lekker stuk hiphoporkest?
Wat ben ik blij dat muziek nooit op raakt.

Slaapverwekkend..

Vanochtend werd ik wakker naast A. Hij was blij dat ik mijn ogen opendeed en kon niet wachten om me zijn nieuwtje vertellen.
“Weet je, El…”

Hij wachtte even om de spanning op te bouwen.

Ik was meteen klaarwakker, nieuwsgierigheid raasde door mijn hoofd.

Heeft hij geregeld dat Jamie Oliver ontbijt op bed voor ons gaat maken?
Is mijn voorstel er eindelijk door, dat het weekend voortaan vijf dagen heeft en de week twee?

A glimlachte breed. “Je had een snurkje.” Wow, een snurkje.
Geen geflambeerde suikerbrood-wentelteefjes.
Geen extra stapavonden/uitslaapdagen.

Nee: ik produceerde ordinaire zaaggeluiden vanuit mijn verstopte neusgat.
Ook leuk.

Mijn lauwe reactie was reden voor het vertederde “het was een lief meidensnurkje”.

A’s dag kon niet meer stuk.

We gingen op zoek naar een bed voor A’s nieuwe huisje, bij de meubelboulevard.
De meubelboulevard, ja.
We hebben praktische inkopen gedaan, prijzen vergeleken en dingen opgemeten.

Ik heb me bemoeid met de inrichting van zijn nieuwe huis.

We zijn hamstertjes gaan kijken bij de dierenwinkel. Hij stribbelde niet tegen, hij vond het zelfs leuk.

Ik maak me ernstig zorgen over A en mij.

Schiet me alsjeblieft af voordat we in unisex trainingspakken op matchende citybikes over de Dwingeloose heide fietsen.

Maar goed, er moest een bed komen. Met goede matrassen. Ik slaap nog op een deurmat als het moet, maar ik doe net alsof het me iets uitmaakt. Gijs Gans had gelijk, matrassen testen is heerlijk.

Goede verkopers maken je wakker tegen sluitingstijd, zij verkopen matrassen waarbij dat ook nodig is.

Matrassen zijn er van 90 tot 1800 euro. Bij de matras van 1800 euro verwacht ik dat je gegarandeerd gaat dromen over Italiaans ijs en Orlando Bloom, sterker nog: voor die prijs mogen zij er wel bij worden geleverd.

Die matras is nog niks vergeleken bij het Swarovski-bed. Dan heb je de sterrenhemel achter je hoofd. En nachtmerries over schuldeisers die naast je bed staan. Nachtmerries waaruit je niet wakker wordt.

Ik heb een goedkoop bed van de blauwgele knutselwinkel. Bij elke keer niezen gaat er een latje kapot. Daar lig ik vanavond alleen in. Hoogstwaarschijnlijk met nachtmerries over unisex trainingspakken.

Welterusten.

XL

Lekker retro

Ik haal S. op, mijn maatje van twaalf. Zijn wereld bestaat voornamelijk uit computergames. Hij vertelt honderduit over de auto’s waarmee hij racet in Need for Speed.
(Ik praat net zo graag over auto’s als Gerard Joling over zijn haarimplantaten).
Op de gok roep ik “Wow, dus die is nog sneller!” en denk aan een leuk jurkje dat ik nog wil kopen.

Terwijl ik eten kook, mag hij even op internet. “Denk je dat ik hem kan verslaan?” vraagt ie. Ik zie twee slecht getekende mannetjes op het scherm. “Kijk dan hoe ik hem versla.” Ik zie de poppetjes op elkaar inslaan en de ledematen in het rond vliegen. “Goed gedaan hoor, S.”
(ik word net zo blij van geweld als een Sloggi-model wordt van aambeien).

S. ratelt door over games en heeft niets door van mijn cynisme. Gelukkig maar, anders zou ie mij maar een ouwe muts vinden.

We eten Macaroni en Spaghetti (dat stond op het pakje sausmix, volgens S. moet er dan macaroni EN spaghetti in). De volgende keer wil hij elleboogjes, die zijn lekkerder.

We gaan Koehandel doen, de vorige keer was het Rummikub. Hopeloos ouderwets. Ik voel me net een oma, maar S. vindt spelletjes het einde. We bieden op de hond, die zo geconstipeerd uit zijn ogen kijkt dat ie vast dringend moet worden uitgelaten.
“30!”
- “50!”
“100!”
“… en als ik nou 120 zeg?”
- “Dan mag je de hond van mij kopen, S. Maar zoveel heb je niet hè.”
“... hoe wist je nou dat ik zat te bluffen?”

Toch blij dat ik geen oma ben… S. vindt het jammer dat je niet jong kan blijven. Ik vraag hem waarom. “Als je 83 bent, kun je al een hartaanval krijgen als iemand boe tegen je roept.” Dat lijkt me gevaarlijk. Ik ben al zo’n stresskip... Hij mag me vanaf mijn 60e niet meer te laten schrikken, anders leg ik meteen het loodje. Hij belooft het.

Op weg naar zijn huis vraagt ie: “Zou je liever een jongen of een meisje zijn?”
"- een meisje"
“En als je nou een jongen was geweest?”
"- Dan was ik waarschijnlijk homo geweest."
Ik zie de raderen bij hem draaien. Hoe zat het ook alweer?

“ Ja maar als twee mannen het met elkaar doen ben je homo. En twee vrouwen is lesbisch. Als een man het met een vrouw doet, dan ben je retro.” Legt hij me uit.

Precies. Soms voel ik me net een oude theemuts. Maar dat is niet zo. Ik ben gewoon lekker retro.

Dolfijn

Met de laatste beetjes oranjebitter in mijn lijf en het eelt van 1,5 dag koninginnefeest onder mijn voeten, reed ik vrijdagochtend naar Harderwijk.

Een feestje ter ere van een vrouw die veel belangrijker is dan de koningin.
Ze de nieuwscentrale van de familie.
Ze heeft een flatscreen-tv waar veel mannen stikjaloers op zijn.
Ze is 91, maar weet van alle kinderen en kleinkinderen wat ze doen en waar ze wonen.

Oma!

Oma nodigde de hele familie uit voor een dagje dolfinarium. Ze was er zelf nog nooit geweest, dus het werd hoog tijd.

Iemand in een walrussenpak stond klaar om ons te knuffelen. Ik had al genoeg vreemde lijven tegen me aan gevoeld in de koninginnedrukte, dus ik sloeg over.

Er was een show met een zeeleeuw die eten voor zijn baasje haalde en de krant bracht. Hij gaf kopjes en glibberde vrolijk achter zijn baas aan. Ik wil ook een zeeleeuw. Jammer dat ik geen bad heb.

De dolfijnenshow was fantastisch. Dolfijnen maakten salto’s en gooiden hun trainers in de lucht. Ze deden alles wat de trainers wilden, zolang ze maar visjes kregen. Mijn broer keek gebiologeerd naar de trainster in haar wetsuit en de rondvliegende dolfijnen ontgingen hem volledig. Al was Flipper hoogstpersoonlijk naast hem komen zitten, mijn broer was totaal gefixeerd op het meisje. ‘Vergeet het maar’, zei ik tegen hem. ‘Zij heeft alleen maar oog voor Flipper&Co’. Dolfijnen en hun trainers hebben een speciale band, dat kon je goed zien.

Een andere trainster had een prachtige zwangere buik in haar wetsuit. Het zou me niets verbazen als daar binnenkort een mensdolfijntje uit komt glibberen. Een soort zeemeermensje. Dat lijkt me ideaal. Die wil altijd wel vis eten, gaat vanzelf slapen… ze doen alles zolang je ze maar vis voert.

Ik vind dat we volgend jaar weer moeten gaan. Dan doen we een zwembad op een aanhanger en nemen het zeemeermensje mee naar oma. Kan ‘ie kunstjes voor haar doen en de krant brengen.

Mijn broer vermaakt zich wel met de moeder.. ;-)

Waarom koninginnedag?

Waarom doen we dat eigenlijk? Met z’n allen naar buiten om afgedankte spullen op kleedjes zien verkopen en middelmatige bandjes zien spelen. Kilometers lopen (slenteren) om vervolgens een zitplekje te veroveren.
Er zijn vast weinig mensen die een boodschappenlijstje maken voor de vrijmarkt:
- 2 afgekloven knuffels,
- 3 vergeelde boeken
- en minstens één apparaat dat het zeker niet doet.

De kinderen met hun kleedjes hebben (hopelijk) geen target. Stel je voor: “Minstens 8 dingen verkopen anders ga je zonder eten naar bed. Denk aan je winstmarge, knul”.

Koninginnedag is volstrekt doelloos. Dat maakt het zo’n heerlijke dag.

Kilometers lopen, met de hele groep door de mensenmassa.. het versterkt de band. Die blikken van verstandhouding in de overvolle tram. “Nee N., ik ga niet flauwvallen. Echt niet.”

Al slenterend wijs je elkaar op hondjes met oranje-outfit en dames met afgrijselijke oranje leggings. Het entertainment is niet op dat podium in de verte, het loopt naast je!

In de rij voor de snacks heb je soms de leukste gesprekken. Je kunt eens goed bijpraten en je komt altijd bekenden tegen. Wachten is nooit saai op koninginnedag.

Het gaat (mij) niet om de koningin. Het gaat niet om de bands en de vrijmarkt. Koninginnedag is vrij zijn met vrienden en familie.

We hebben die dag een paar keer naar het nieuws gekeken. Op de terugweg zat ik met een brok in mijn keel naar de radio te luisteren. Het zal jouw dierbare zijn die daar werd aangereden in Apeldoorn…

Nach = Den Haag

Woensdagavond maakte ik koninginnesoep voor mijn vrienden. Zonder echte stukjes koningin, want er waren vegetariërs bij. We gingen de Nach vieren en sliepen met vijf man (voornamelijk vrouw eigenlijk) in mijn paleisje van 20m2.

Lopend naar het centrum kwamen we ze tegen: Hagenaars, Hagenezen, studenten, scholieren, tokkies, kakkers, zwangere vrouwen, kinderen, bejaarden.. en leuke mannen. Heel Den Haag was op de been.

Op de Grote Markt werd gelachen en gefeest. Iedereen stond bij het podium op straat. Je kon drankjes halen zonder ellebogen in je gezicht, bier in je haar, of een sigarettenpeuk langs je arm te krijgen. Binnen in de cafés was genoeg ruimte om Erica Terpstra een breakdance-optreden te laten doen. Misschien stond dat wel op het programma, want de vloer was helemaal leeg.

Behalve bij de toiletten. Massa’s Haagse prinsesjes stonden met oranje hoofdjes en samengeknepen benen voor de toiletdeuren. Pispalen genoeg voor de heren, maar wij moesten voor een koninklijk plasje aansluiten in lange rijen.

Dat zou Maxima nooit overkomen. Voor haar zouden ze vast een gouden Dixi plaatsen bij de Grote Kerk.

Boven in Byblos had je een fantastisch uitzicht op het Plein. Asta-pubers en Berger-yuppen liepen door elkaar in de grote oranje massa. Drinkende, feestende, zoekende, flirtende mensen bewogen als een mierenhoop langs de cafés. We hebben er heel wat genomineerd voor de lelijkste oranje-outfit.
Beneden probeerde de DJ (leuke) plaatjes aan elkaar te mixen en mensen aan elkaar te koppelen. Beide zonder veel succes. Hoopvolle mannen stonden op de bar, probeerden oogcontact te maken met dames die zich met tiara’s en boa’s zo al een koninginnetje voelden.

Bij Danzig wilde het veroveren van de prinsesjes ook niet vlotten. Het heerlijk foute feestgedruis van Danzig, dat normaal binnen plaatsvindt, was nu naar buiten verplaatst. Iedereen stond op straat te dansen. Wanneer je niet zo veel drinkt (vanwege het plasprobleem), merk je dat de dansstijl van de Haagse prinsen met het uur aapachtiger wordt.

We begonnen aan de terugtocht. Weg van de grimmiger wordende massa in de stad, richting mijn paleisje. Napratend liepen we langs het Koningsplein.

Toen stapte vriendin R. in de koninginnedagkots. Dat overkomt Maxima vast ook nooit. Gelukkig zijn wij geen prinsesjes. Lekker belangrijk, morgen weer feest!