Mmm... jazz

Heb je dat wel eens als je uit eten bent? Dat je geen gerecht kunt kiezen omdat je alles lekker vindt? Dat je eigenlijk van alles een beetje wilt proeven?

Ik heb dat ALTIJD. Niet alleen met eten, maar ook met muziek. The Hague Jazz was daarom een uitkomst: een jazzy hapjesbuffet om je vingers bij af te likken.

Het begon met The Syndicate, jazz met grote trommels, fluitjes en samba-gekkigheidjes er doorheen. Dit wordt fusion genoemd: een mooi woord voor een mix van muziekstijlen uit de hele wereld. Een soort ratatouille, maar dan met een exotisch smaakje.

Van de ratatouille gingen we naar Lavalu. De naam klinkt als een karamelmousse met slagroom, sommige liedjes klonken ook zoet. De zangeres heeft van dat hippe playmobilhaar en ziet er artistiek uit. Dat mag, want ze heeft een geweldige stem. Wat Lavalu leuk maakt, is de band. Wanneer de drummer en de trompettist losbarsten is Lavalu echt lekker. Steeds meer mensen gingen op de grond zitten, chillen bij die dromerige dessertliedjes.

Heel anders was het bij de Tiny Little Bigband. Deze heren zijn gezellig, de bitterballen voor op je verjaardagsfeest. Trompetterende mannen met goeie stemmen, die van elk liedje een bigbandversie kunnen maken. Wonderwall (Oasis), Jump (Van Halen); alles komt eruit in een vrolijke parappapaa-versie die iedereen meezingt.

Maar ooh.. het werd helemaal feest met Kyteman’s hiphoporkest. Kyteman ziet eruit als je slungelige buurjongen, type Bjorn-Borg-Bouwvakkersspleet met petje scheef op z’n jonge koppie. We zien hem maaien met z’n armen als de violen aanzwellen, de cello begint en hij laat de trompetten invallen.

Dit muzikale supertalent gooit heerlijke hiphop door het strijkorkest heen. Grote rappers met oversized slaapzaktruien doen de ruitenwisser-armzwaai tussen strijkers en koperblazers.

Het publiek gaat helemaal los. De combinatie is verrassend lekker: zoals pindakaas en jam. Of chocolade-cheesecake. Een meesterbanketbakker is ‘ie, de Kyteman.

Uitbuikend op een fatboy snoepten we nog wat mee van Magnus Lindgren’s batucada-jazz.

Jazz van heren die eruit zien alsof ze nauwelijks 10 uur daglicht over afgelopen winter hebben meegepakt, en ook geen stamppot met zweedse gehaktballetjes hebben gegeten. Een exotische dame vrolijkt het geheel op. Ze ziet eruit alsof ze drankjes met parapluutjes verkoopt, maar wat ze doet is ontzettend goed drummen. Een lekkere cocktail om de avond af te sluiten.

De volgende ochtend heb ik zitten twijfelen: fusionjazz als onbijt? Of meteen maar een lekker stuk hiphoporkest?
Wat ben ik blij dat muziek nooit op raakt.